“ไหนพี่ลองขึ้นไปติดเครื่องขับคุเอีกครั้งซิครับว่าเป็นปกติหรือยังเพราะผม ตรวจดูแล้ว ไม่เห็นมีร่องรอยอะไรเสียหาย” พี่วีระรับคำแล้ว,จึง'ไปสตาร์'ทเค่รื่อง- ยนต์เสียงดังกระหึ่ม พร้อมกับรถที่เคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วพี่วีระก็หยุด ห่วงยางหงส์เพิ่มสีสัน รถลงอย่างช้าๆ พี่วีระยกมือไหว้ตำรวจทั้งสองนาย “ขอบคุณมากครับจ่า ถ้าไม่ ได้จ่าทั้งสองนาย ผมคงจะต้องนอนด้างที่นี่แน่นอน"ตำรวจทั้งสองนายยกมือพำ ความเคารพตอบ “ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมรรู/'แล้ว แต่คุณทั้งสองทราบ หรือเปล่าครับ ว่าวัดที่คุณทั้งสองเห็น วัดนี้แหละที่ผู้'เกี่ยวข้องนำศพ$ประสบภัย สึนามิมาเก็บรักษาไวเพี่อตรวจพิสูจน์”พี่วีระ'พำ'หน้า'งงๆ “ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ” “ผมถามจริงๆ เถอะ ตอนที่รถคุณขยับไม่ได้ คุณได้กลิ่นอะไรหรือเปล่า” ผมและพี่วีระหันหน้าสบตากั“ได้กลิ่นครับ ได้กสินเหมือนกสินศพ" ผมเป็นคนตอบแทนพี่วีระ ตำรวจ นายนั้น หันมามองผมแล้วยิ้มๆ“นั้นแหละครับ คือคำตอบที่ว่า ทำไมรถคุณถึงขยับไม่ได้ ผมไปล่ะครับ ขอให้โชคดี" แล้วตำรวจทั้งสองนายกิขับรถจักรยานยนต์สายตรวจออกไป ปล่อย ให้ผมและพี่วีระมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วกิไม่รอช้าเปิดประตูรถยนต์ขับออกไปเช่น เดียวกันเล้นทางระหว่างตะกั่วป่า ล่จังหวัดภูเก็ตถนนตลอดสายค่อนข้างจะคด เคี้ยว แต่กิไม่มากน้กหากเปรียบเทียบกันระหว่างเล้นทางจากจังหวัดชุมพรมา จังหวัดระนอง มีชายหาดที,สวยงามอยู่หลายแห่ง แต่ที่ฃึ้นชื่อและเป็นที่นิยมของนักท,องเทียวมากทีสุดก็คือ เขาหลัก หากยืนมองจากจุดชมวิวจะมองเห็นท้อง ทะเลสีครามผืนใหญ่ ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เห็นเลันขอบฟ้าอยู่ไกลลิบ หาก เป็นวันที่คลื่นลมสงบจะปรากฏริ้วคลื่นเล็กๆ แพยางลอยน้ำของเด็ก ประดับด้วยปลายคลื่นสีขาว ยาว ทอดขนานไปกับชายหาดที่ขาวสะอาดและสวยงาม และหากโชคดีจะมีปลาโลมา ฝูงเล็กๆ มีอยู่ประมาณ 7-8 ตัวกระโดดเล่นนํ้าอวดโฉมให้กับนักท่องเที่ยวได้ชม อย่วงร่าเริง พี่วีระเห็นว่าผมนั่งนิ่ง จึงพูดทำลายความเงียบขึ้นมาว่า“เชน! เอ็งคิดว่าตำรวจทั้งสองคนเค้าหมายความว่าอย่างไรว่ะ ที่เค้าพูด ว่า “นั่นแหละ คำตอบ’’“ผมไม่ทราบเหมือนกันพี่ อาจจะหมายถึงวิญญาณของผู้ที‘เสีย1ชีวิตทีอยู่ ที่วัด ขออาศัยไปกับเราด้วยทั้ง’’ ผมพูดคาดคะเนทีเล่นที่จริง “พูดเป็นเล่นไปได้ รึว่าเชนเริ่มจะเชื่อเรื่องที่ไอ้ชายมันเล่าให้ฟัง”“ผมเริ่มซักจะไม่แน่ใจแล้วละพี่ พี่ก็ลองคิดดูซิ'ว่า ทำไมพี่เร่งเครื่องยนต์ แทบตายแต่ทำไมรถไม่ขยับเขยื้อนเลยล่ะพี่ พอพี่ตำรวจมาพี่ก็เหินไม่ใช่หรือ ครับว่าพี่ตำรวจเค้าไม่ได้ทำอะไรเลย รถก็เป็นปกติ” ผมอธิบายยาวเหยียด พี่ วีระใช้มือซ้ายลูบคางตัวเองเล่นเบาๆ“อือ! มันก็จริงของเอ็งว่ะ แล้วทำไมผีมันจะต้องกลัวตำรวจด้วย มัน ไม่ใช่ผู้ร้ายชะหน่อย” ผมมองหน้าพี่วีระ ถามอย่าคลางแคลงใจ “พี่ไม่รู้จริงๆ หรือ ว่าแกล้งอำผมเล่น”“พี่จะอำทำไมว่ะ” เรื่องไม่เป็นเรื่องรืว่า! เอ็งรู้” ห่วงยางเป่าลม พี่ระ บอกพร้อมกับย้อน
ถาม“ผมพอจะทราบมาบ้างครับพี่ เพราะพ่อเคยบอกผมว่าหน้าหมวกของ ตำรวจจะมีลัญลักษณ์ตราแผ่นดิน ซึ่งเป็นที่เกรงขามของดวงวิญญาณทั่วไป” พี่ วีระนิ่ง ลำดับเหตุการณ์ครู่หนึ่ง“รึว่าจะจรืงว่ะ! เพราะพี่ลังเกตเห็นตอนตำรวจมาถึง ไอ้กลิ่นเหม็นหืนๆ เหมือนซากศพ ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง และรถเราก็เป็นปกติ”
แพยางหงส์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น